selam solucan, sen beni tanımazsın, ben de seni.

tam da, kendi içimde sıkışmış kalmış bom diye patlamak üzereyken

tam da, beni zerre ilgilendirmeyen devasa konuların

tam da, kendi hayatımın dehlizlerinin

tam da, kalbimin durmadan sıkışmasının

tam da, hüznün göbeğindeyken...

birdenbire... uzaktan tanıdığım bir genç kız

gidip bir sayfayı beğeniverdi.

bir kıyafet markasının sayfasını

beğendi.

durup kaldım.

biliyordum başka hayatlar vardı

biliyordum

hayatlar birbirinden çok farklıydı.

ama bu yeni yetme genç, masum, saf, binbir hayalle dolu...işte bu iyi tanımadığım kızı düşünür buldum kendimi.

-üzerime vazife olmayan şeyleri düşünmekte bir numarayım-

-bunu da düşündüm-

belki evde şu an..odasından girdi internete, belki bir öğrenci yurdunda

sayfalara baktı, aklından geçen hayaller

gidip siteyi beğeniverdi.

ne mi var bunda?

net bir cevabım yok. Neden takıldım bu kadar ben de bilmiyorum.

tek bildiğim şey o kızla aynı dünyada yaşıyor olmamıza rağmen hayatlarımız arasındaki farkı birden fark etmem oldu.

bir kıyafet sitesini beğendiği için değil, hayır, bunda en ufak bir tuhaflık yok

sanırım ruhen ölüyorum.

ve o kız tek hareketle bana bunu anlattı.

o kadar uzağım ki, nedensiz, sufli, hayata dair bir şey yapmaya

buna tek tuşa basıp, bir markayı beğenivermek dahil.

vay be.

paralel evrenler dedi az evvel atalet.

paralel evrenler tam da bu dünyanın içinde.

şu an bir solucan minicik kafasıyla kendince büyük bir topağı iteliyor.

bir köpek balığı, sessizce avına yaklaşıyor

otlar büyümek istiyor, oysa kış.

uğur böcekleri ilkbahara kadar bir yerlere saklandılar

ben...evdeyim.

binbir haldeyim.

o genç kız bir site beğeniveriyor

biri aşkına sesleniyor

biri olmayan aşkına aplıyor

biri boşanmanın özgürlüğünü, yarasını sindirmeye çalışıyor

biri kaybettiği evladına yanıyor

biri maç muhabbeti ediyor.

kaç dünya var bu dünya içinde bilmek bizler için mümkünsüz.

ama birbirinden bu kadar uzak olmaları bazen çok pis koyuyor.