Köprüyü Geçmek

Bak yine oldu...
Yine bir şeyler geldi hiç beklemediğim anda...
beni yaşama çağırdı ve gitti.
Alakasız bir günde
alakasız bir saatte
televizyonu açtım
alakasız bir kanalı seçiverdi parmaklarım.
İşte yine yapmışlar.

Bir yerlerde yaşamaktan anlayan insanlar gizli.

Ortaya çıkıverdiler yine.

Yaşamaktan anlayan.
İddialı mı çok?
Belki.
Hem bu laf amaçlarına yakışmaz.
Yaşamayı anlamaya çalışanlar diyeyim ben onlara en iyisi...

Fatih Akın parmağı.
Evet.
Yine...
Köprüyü Geçmek...
İstanbul Hatırası...
Belgesel mi demeli buna
yoksa
yaşamın müzik aletlerine,
ses çıkaran herşeye
ve
insan sesine dönüşmesi mi?

Nasıl da bizden müzikler.
O kadar bizden ki...
Hani yalnız başımızayken karşılaşsak o şarkılarla, türkülerle
fark bile edemeyiz.
Çoğu zaman parmaklarımızın orada olduğunu farketmediğimiz gibi...

Ama bir "yabancı" nın önderliğinde
her nota,
her ses,
her söz
bizi bize anlatıyor.

Ben ikinci defa seyrettim.

İlk kez seyrediyormuşum gibi hem de...

Yeniden aşık oldum.

Orhan Gencebay'a
Hatasız Kul Olmaz

Müzeyyen Senar'a
Günah Benim Kime Ne

Sezen Aksu'ya...

Keşan'lı muhteşem Roman'lara

Sokak şarkıcılarına...

Yoksa en çok onlara mı?

Biri diyordu ki:
"Anlayamıyorlar bizi abicim. Biraz sesin varsa, biraz da elin yüzün düzgünse kaset yapman lazım, sonra döşe konserleri...Para kazan. Oysa biz yoldan geçene şarkı söylemek istiyoruz."

Vcd'si Dvd'si var mıdır bilmem bu öykünün.
Eğer varsa alıverin, olur mu?

Kendinizi hediyelendirin...