huzur

son bir kaç hafta çok yordu. Düşündüm, ağladım, düşündüm, güldüm, düşündüm yazdım, bilgisayarda bir dolu oyun oynadım, arkadaşlarımla çıktım dolaştım, konuştum, ataletimin deyimiyle sızdırdım ve yine düşündüm.
İçimde bir huzur var.
Bu öyle güzel bir his ki, çok değerli bir hazine ki maddi hiç bir şeyle kıyaslanmaz.
İçimde bir huzur var.
Bütün o yaşanılarlar içimde ama ben kendimi huzurlu hissediyorum.
İnsan bazen kendini çok büyük görüyor.
yani bazen sanıyorum ki her şeyi anlayabilirim, hayır bunu yapamam. Anlamak işi eğer bu dünya hayatında çok değerli bir görev ise ki bazen bana öyle geliyor. Hepsini anlayamayacağımı bilerek ama anlamaya çalışarak yaşamam lazım.
Ölüm üzerine düşünmek de bunlardan biri.
Ben genelde bu kelimeyi duyduğum an kaçardım. Görmezden gelirdim.
Ne önemli bir kapıya kendimi kapadığımı anlıyorum şimdi.

Odamda eşyalar var.
Onlar bir zamanlar oğluma aitti.
Öyle sanıyordum.
Şimdi bana da ait olmadıklarını anladım.
Geçiciyim.
Ve bu bazen çok sevindirici, bazen çok hüzün veren bir his.
İyiyi görmeye uğraşmayı öğreniyorum.
Geçici yani bana ait hiç bir şey yok bu dünyada. Bazı tercihler belki. İyi ya da kötü biri olmak için farketmeden atılmış adımlar.
Ama bazen de gönül coşkusuyla, hiç bir şeyin bana ait olmadığını hissederk paylaşma arzusu.
Temiz kalma isteği.
Temiz kalmak, kalabilmek için uğraşmak.

Bu insanın tüm zamanını alacak bir eylem, bir tercih.
Boşluk kaldırmıyor.

Tüm bu düşüncelerim benim temiz biri olduğu anlamına gelmez.
Bunu başarabileceğim anlamına da gelmez.
Bunları yazarkenki tek arzum yaşadıklarımdan çıkardığım hissi paylaşabilmektir.
Belki okuyan birisi o anda üzgündür, sinirlidir, onu geren hislere sahipti,r.
Ve belki bu yazıyı okuduğunda içine benim huzurumdan değiverir.
Huzurumu paylaşmak istiyorum.
Yaradan'a emanet olmanın verdiği güven hissi tüm vesveseleri silip atan bir şey.

Dostum huzurumu paylaşır mısın?
Derdimi paylaştın, hakkını helal et.
Huzurumu seninle paylaşmak beni çok mutlu eder.
Sevgiyle öperim.