karınca

uyandım. ezan okunuyordu. hava karanlık. açık pencereye doğru yürüdüm. yüzüme çarpan temiz hava gerçekliğine inanamayacağim kadar güzel kokuyordu. penceredeki sinekliğe dayandım. dışarı baktım: önce gökyüzüne, bir kaç dua mırıldandım. koku başımı döndürüyordu. sanki bitmek üzere olan gece..bir önceki gün yaşanmış her kötülüğü içine çekip yutmuştu. bütün üzüntüler, acılar, endişeler, ne zaman sabah olacak düşünceleri hepsi ama hepsi gece tarafından emilmiş, çiğnenmiş, tertemize çıkarılmış ve şu an üzerime üfleniyordu. dışarıdan gelen temiz hava bana "korkma küçüğüm, geçti, az sonra hava aydınlanacak, sen şimdi bu temiz havayı al, iyice içine çek, bekle, sonra geri ver ve bir yenisini al" diyordu. "endişelenme, dün yaşandı bitti. bugün sana yani heyecanlar, eski, yeni ümitler ve yeni öğretiler var, sakin ol" diyordu.

dün dünde kaldı.

ama bitmedi.

bütün dünler, hepsi şu an içimde.

bugünkü ben dünlerden ve yarın hayallerinden ibaretim.
dünlerden ötesi de var belki.
adlandıramıyorum.

bir çocuk koşar, çamur birikintisine zevkle basar. fırsat bulsa elini yüzünü o çamura bular. toprağa yani, kendi özüne. bir köpek görse, onu sevebilir, çoğu zaman aklına korku gelmez. ve suya atlar. yüzer. her şeyi elleriyle yiyebilir.
sokağa ilk çıktığında karınca yuvasının başına oturup, yuvadan çıkan karıncaları yediğini zevkle anlatan bir çocuk tanımıştım. konuşmayı yeni öğreniyordu, ben ağzım açık hayretle dinlerken, o anlattıklarından ve yaşadığı tecrübeden çok mutluydu.

-n'aptınız annecim Serap'la?
-hiiiçç.kayınca yidik.
-:)

keşke aynı heyecanla, aynı merakla, aynı zevki alarak o karıncaları yiyebilsem.

ve aslında kısa bir duraklamadan sonra..
bu yaşıma uygun, bugünüme uygun karıncalarımı yemek üzere uyandığımı farkettim.
top oynamak, konuşmayı, yazmayı, anlatmayı, yaşam denen bu reçele parmak daldırmayı öğrenmek için buradayım.
bugün sen ne olarak karşıma çıkacaksın, bilmiyorum. gel karıncam..