Veletim evvelsi gün İstanbul'a bir arkadaşını ziyarete gitti. Arkadaşı ondan sadece bir kaç yaş büyük ve çok değerli bir abi-kardeş sevgileri var. Bir dolu planlar yapmışlar. Gezi, oyun filan.
Vardıktan az bir zaman sonra ateşi çıkmış. Çok yüksek değil ama sınıra yakın. Hemn doktorumuzu aradık, durumu bildirdik. O da endişelecek bir şey olmdığını düşündü. Gece 2:30'a kadar uyumadım, bekledim. Sık sık ateş ölçmelerini tembihlemiştim, gidip uyudum.
Gece 03:30 gibi ateşin çok yükseldiğini haber verdiler.
Şu an arabamız yok dostlar. Derhal firmalaraı aradık...Sabah 7'ye kadar kalkan bir otobüs yokmuş.Ne yapmalıyız derken hastanemizi aradık, hemen gelin dediler.
İyi de...
Biz Balıkesir'deyiz, veletim İstanbul'da, hastanemiz İzmir'de. Takrar nöbetçi doktorumuzla görüştük, orada bir hastaneye gidin dedi. Başlarında bir ebeveyn yok çocukların...Derhal eski bir arkadaşımızı aradım. Durumu anlattım. Yarım saat sonra yanlarındaydı.
Kuzumun arkadaşı, onun abisi ve bizim arkadaşımız ben 7'deki arabaya binene dek yanında durmuşlar yavrumun.
Hastanedekiler konu onları aştığı için çok fazla bir şey ypmamışlar zaten. Ama benim müthiş 3 dostum...saatlerce o ateşi düşürmeye çalışmışlar. Bir dolu muhabbet, neşe, espri içinde.
Tahlil sonuçları kendi doktorumuza bildirilip, problm olmadığını öğrenince de hastaneden çıkmışlar, ben gittiğimde evde fosur fosur uyuyordu kuzum.:)
Planlarını değiştirmek zorunda kaldım, birlikte evimize döndük yani. ama anlatacağım şey o değil aslında.
Bunca telaşe ve endişenin arasında yaşadığım mutluluğu anlatamam...
Gecenin bir vakti...elinizin kolunuzun bağlı olduğunu düşünürken yardıma koşan ve oğlumun deyimiyle "bana senden bile iyi baktılar, inan sen o kadar çok şey yapamazdın" dedirten dostlarım var...
Mutluluğumu anlatacak kelime bulamıyorum.
Biraz yorgun, biraz şaşkınım...Dün misfairlerim gelecekti, sonra kendimi İstanbul'da buldum. Hatta akşam saatlerinde deniz kıyısında yürüdüm...canlarımla, güzel neşeli bir yemek yedim ve eve döndük.
Sanki bir an orda bir an burdaydım.
Ben o dostlara nasıl teşekkür etsem bilemiyorum...İyi ki hayatımdalar...